و آرام و بی صدا لابلای دود و شعر میمیرد . .

صدای قاب و احساسم تو هستی

چه غم دارم از این دنیای فانی

که وقتی یک خدا هست و تو هستی

این آرامش ظاهرم

گمراهت نکند ...

در درون خانه بر دوشم

همان هوایی که هیچ وقت در واقعیت به مشامم نرسید.......

خسته ام از نبودن هایت.............از مجازی بودن هایت......

خسته ام از ندیدن هایت.............جز قاب عکسی دیدن هایت........

میخواهم داستانی از عشق به تو را بنویسم...

یکی بود، یکی ...

دوست دارم ،  لعنتی...!

می بینند که دیگر دوستم نداری

اما هنوز تشنه دیدنت هستند...

دوستت دارم به اندازه ی ستاره های آسمون...

که حتی با "نبودشان "باز وجودشان زیبا و دوست داشتنی هستش...